ایران در نقطه‌عطف تاریخی: احیای «مهر» برای صلح و شکوفایی منطقه‌ای ایران امروز در نقطه‌ای سرنوشت‌ساز قرار گرفته است؛ کشوری که سال‌هاست با پیامدهای مدیریت اقتدارگرایانه، فروپاشی اقتصادی و ناکامی در تحقق بلندپروازی‌های منطقه‌ای دست‌وپنجه نرم می‌کند. شکست‌های پی‌درپی در سوریه، لبنان و یمن نه‌تنها موقعیت ژئوپلیتیک ایران را تضعیف

الگوی نوین اجتماعی و سیاسی «مهر سیاسی» چارچوبی نوین برای حکمرانی در عصر پست‌مدرن است که تلاش می‌کند از محدودیت‌های مدرنیته فراتر برود، اما درعین‌حال دستاوردها و قوت‌های آن را نیز حفظ کند. برخلاف مدل‌های سنتی که یا دولت‌محورند (همچون سوسیالیسم و نظام‌های اقتدارگرا) یا بازارمحور (مانند سرمایه‌داری نئولیبرال)، مهر

کارآفرینی و حکمرانی اخلاقی: مطالعه‌ای تطبیقی بر اندیشه‌های لودویگ فون میزس و سیاست مِهر در ایران باستان این مقاله به بررسی همگرایی دیدگاه اقتصادی لودویگ فون میزس درباره خوداتکایی و کارآفرینی با سنت سیاسی باستانی ایران، یعنی مِهر، می‌پردازد. مِهر همان‌طور که در کیهان‌شناسی مِهر(مهرشناسی) بازسازی و در مدل «محور

دموکراسی، کارآفرینی و بنیان‌های اجتماعی حکمرانی دموکراسی اغلب به‌عنوان اوج تکامل سیاسی و آرمانی اخلاقی که همه‌ی جوامع باید به آن برسند، رمانتیزه شده است. اما تاریخ چیز دیگری می‌گوید. دموکراسی به‌ندرت به‌عنوان هدفی مستقل عمل کرده است. در واقع، بیشتر ابزاری برای فراهم کردن شرایط کارآفرینی، مالکیت و رشد

چرا اپوزیسیون باید برای جلوگیری از فروپاشی، بدیلی اخلاقی و آینده‌نگر بسازد؟ جنگ ۱2 روزه میان اسرائیل و جمهوری اسلامی ایران، نه‌تنها اعتبار نظامی رژیم را در هم شکست، بلکه ضعف‌های ساختاری اپوزیسیون ایران را هم آشکار کرد. رژیم بخش بزرگی از قدرت بازدارندگی و مشروعیتش را از دست داد،

آشوب‌های سیاسی و خیزش دوباره هویت در تاریخ ایران، فصل پاییز بارها با لحظه‌های سرنوشت‌ساز گره خورده است. در سال ۱۳۵۷، موج تظاهرات مردمی در ماه‌های پاییزی به سقوط حکومت پهلوی انجامید. در آبان ۱۳۹۸، افزایش ناگهانی قیمت بنزین یکی از خونین‌ترین خیزش‌های جمهوری اسلامی را رقم زد. در شهریور

چشم‌انداز، روایت برتر و فروپاشی عاملیت این مقاله به بررسی ناتوانی مزمن اپوزیسیون ایران در ایجاد مشروعیت داخلی، درحالی‌که با رژیمی تضعیف‌شده اما همچنان مقاوم روبه‌روست، می‌پردازد. با بهره‌گیری از نظریه‌های مشروعیت (بیتام، شارپف) و ادبیات سیاست‌های اعتراضی (تیلی، بیات)، استدلال می‌شود که فقدان چشم‌انداز آینده محور و نبود «روایت

بازنویسی تمدن: بازپس‌گیری «مِهر» و پیوند اخلاقی سرکوب‌شده روایتی که از «استثنا گرایی غربی» شکل گرفت ــ ابتدا در عصر روشنگری و سپس در دوران گسترش استعمار تثبیت شد ــ اروپای غربی را به‌عنوان اوج عقلانیت انسانی، پیشرفت سیاسی و تکامل اخلاقی معرفی می‌کرد. این روایت، بر خوانشی گزینشی از

بازسازی گذشته: مطالعه‌ی موردی ایران – تحلیلی دانشمندان علوم سیاسی تلاش می‌کنند حتی در شرایطی که اسناد تاریخی ناقص یا مخدوش هستند، واقعیت‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادیِ پنهان در پسِ تاریخ را بازسازی کنند (موسس و ناتسن، ۲۰۱۲). آن‌ها با طرح پرسش‌هایی چون: چه کسی قدرت را در اختیار داشت؟